Onderstaande column van Mark Lievisse Adriaanse las ik op de site van de Feyenoord Supportersvereniging. Een duidelijk verhaal, waar ik het helemaal mee eens ben. Geef ‘die dekselse Achahbar‘ nou gewoon weer eens een kans!
Column: Aanvalsprobleem, met de A van Anass Achahbar
Staan we weer met beide benen op de grond? Het was een beschamende nederlaag, gisteren in Den Haag. RBC-uit in 2005, VVV-uit in 2011; dat rijtje. Alle hosanna van de laatste weken leek even als een boemerang terug te keren: bam, toch weer dezelfde fouten als in al die andere seizoenen.
Het is verleidelijk om nu te vervallen in dergelijk onzinnig opportunisme en te roepen dat het nooit wat was, niks is en dit seizoen ook niks zal worden, maar dat wil ik niet. Belangrijker: de nederlaag openbaarde een dieper probleem van dit Feyenoord.
In m’n artikel in de Hand in Hand van deze maand, nog steeds bij de betere sigarenboer bij u om de hoek in de schappen, schreef ik dat Feyenoord één groot probleem heeft: het creëert aanvallend veel te weinig. Hoewel ik dat stuk vijf wedstrijden geleden schreef, gaat het nog steeds op: Feyenoord creëert veel te weinig kansen en schiet weinig op goal. Zelfs De Graafschap weet meer te creëren. Liefst zeven Eredivisie-ploegen zijn kansrijker dan Feyenoord. Op korte termijn kan een team het volhouden om weinig te creëren maar wel te scoren, en te winnen, maar op langere termijn niet: het is de wet van regressie naar het gemiddelde; boven je stand presteren kan een tijdje, maar uiteindelijk keren je prestaties terug naar het gemiddelde.
Wat dat betreft presteerde Feyenoord de laatste weken inderdaad boven haar stand, en was de nederlaag tegen ADO precies waar ik in Hand in Hand voor waarschuwde: weinig creëren en toch winnen ís niet vol te houden. Waar Elia en Kuyt voor redelijk wat dreiging zorgen is het meest symptomatisch voor de aanvallende zwakte van Feyenoord Michiel Kramer. Al vijf wedstrijden op rij heeft hij véél minder balcontacten dan keeper Kenneth Vermeer. Zowel tegen Ajax als ADO waren zijn passes op één hand te tellen. Tegen ADO was zijn één van z’n twee aanvallende passes zelfs de aftrap van de wedstrijd. Kramer is grotendeels onzichtbaar en komt niet in het spel voor. Hij creëert vrijwel niets, en lijkt inzicht te missen om zich positioneel vrij te spelen, waardoor hij voor medespelers moeilijk aanspeelbaar is. Dat hij in tien wedstrijden vier keer scoorde is leuk, maar te weinig voor een spits van een topclub – zeker omdat hij meevoetballend dus ook zo weinig brengt.
Het probleem is dat Feyenoord te veel op een te ineffectief wapen gokt: de voorzet. Tegen ADO gaf Feyenoord er 30, zonder te scoren of veel gevaarlijke kansen te creëren. Voorzetten zijn in z’n algemeenheid een ineffectieve manier om tot scoren te komen: vorig seizoen waren er in de Eredivisie gemiddeld 71 voorzetten nodig om tot scoren te komen, en steeds meer onderzoeken onderschrijven dat de voorzet in veel gevallen tot niets leidt – zeker wanneer er gemunt wordt op het hoofd van de spits. Effectiever, blijkt, is door rap positiespel door het midden het doel van de tegenstander te bereiken.
Feyenoord speelt echter met een spits die ingesteld is om ‘iets’ met voorzetten vanaf de flanken te doen, en verder niet zoveel bijdraagt. Maar de spelers om meer door het midden te spelen en zodoende gevaarlijker te worden heeft Feyenoord: Gustafson en Achahbar. Daar kom ik zo op terug.
Tegelijkertijd is het onzinnig opportunisme om na één nederlaag te doen alsof heel Feyenoord weer helemaal niks is. Het positiespel is bij vlagen heel redelijk: snel, dynamisch, vloeiend, redelijk effectief. Als linksback blijkt Kongolo ineens veel meer te kunnen dan alleen goede slidings en ballen naar voren te schieten. El Ahmadi is een stille kracht, een stofzuiger op het middenveld die overal is. Gustafson past zich moeiteloos aan. Belangrijk ook is de kleine tactische wijziging die Gio doorvoerde: Kuyt speelt iets meer naar binnen, waardoor op de flank ruimte ontstaat voor de opstomende Karsdorp. Veel kansen creëerde Kuyt ook nog niet, maar hij schiet wel meer op goal en was effectief. Vraag is echter ook hier hoe lang dat vol te houden is.
Omdat het nog enigszins vroeg in het seizoen is en de al gewonnen punten én het redelijke positiespel nog steeds kansen bieden, is er nog ruimte om de problemen te oplossen. Bijvoorbeeld zo: door Anass Achahbar eindelijk eens op te stellen. Wat hij fout doet weet ik niet, maar het is raar dat Achahbar dit seizoen nog geen enkele kans heeft gekregen. Hij liet in de laatste wedstrijden van vorig seizoen zien een prima voetballer te zijn. Doordat hij klein is, is hij zeer dynamisch en beweegt hij zich makkelijk door een verdediging. Ik ken weinig spelers in de Eredivisie die op de vierkante meter beter zijn dan Achahbar. Zijn schoten zijn goed en uitgaande van een positiespel waarbij de bal laag blijft, speelt zijn lengte geen rol in zijn aanspeelbaarheid.
Omdat de keuze tussen Kazim-Richards en Kramer er eentje om lood en oud ijzer is (beide spitsen voldoen voor mij niet; ze missen allebei cruciale kwaliteiten in meevoetballen, techniek en afmaken), zou het interessant zijn Achahbar van de tribune te halen. Met twee vleugelspitsen die veel naar binnen komen – Elia en Kuyt – kan Achahbar de dynamische, vlotte (valse) centrumspits zijn die de aanval versterkt.
Het is nog niet te laat. Het Grote Aanvalsprobleem van dit Feyenoord kán nog op tijd opgelost worden met een paar kleine wijzigingen. Dat na Toornstra en Botteghin met Kramer dan ook een derde miljoenenaankoop op de bank komt te zitten, is dan maar zo. Kuyt, Elia, Achahbar, en Gustafson erachter; het kan een heerlijke, felle, technische maar vooral effectieve aanval worden.
Mark Lievisse Adriaanse