Op de site van Metro (en vast ook in de papieren editie, maar die zie ik eigenlijk nooit) staat vandaag een mooi groot artikel over Piet Stevens. Misschien niet voor iedereen een bekende naam, maar als je zijn foto ziet, is de kans groot dat je hem wel herkent. Uit de Kuip, van trainingen of gewoon omdat ‘ie al heel vaak met z’n kop op tv is geweest als er ergens een item over Feyenoord te zien was. Piet Stevens is zo’n oer-supporter, met een Feyenoord-verzameling die in een museum niet zou misstaan. Lees hieronder het hele artikel, geschreven door Wouter Scheepstra:

“De Kuip is mijn alles”

Leven op Zuid. Deel 10, het slot: Piet Stevens, oerbewoner van Zuid en Feyenoord-supporter. Hij woont in IJsselmonde.

Hoge werkloosheid, lage inkomens, onderwijsachterstanden, verouderde woningen en een groot onveiligheidsgevoel. Als Rotterdam-Zuid het nieuws haalt, staan vaak de problemen en de aanpak daarvan centraal. Maar hoe ervaren de bewoners hun leven op Zuid? Metro’s Wouter Scheepstra trekt voor de verhalenserie Leven op Zuid de wijken in. Aan het plafond hangen de voetbalschoenen van József Kiprich. De zwarte Lotto’s van de Hongaarse spits, in de jaren negentig mateloos populair in De Kuip, zijn opgeknoopt aan de veters. Piet Stevens (64) staat in zijn Feyenoord-museum, de eerste etage van zijn rijtjeshuis in Groot IJsselmonde, een onderdeel van deelgemeente IJsselmonde. Aan de muren krantenartikelen en posters, in kasten en dozen de rest van zijn verzameling. ”Ik heb 150 shirtjes van spelers, zeventig boeken, twaalfhonderd videobanden en honderd dvd’s.”

Door een vergeeld trapgat met Feyenoord-vaantjes daalt Stevens af naar de woonkamer, met de slaapkamer de enige kamer die gevrijwaard is van Feyenoord. Een bos rode rozen op de salontafel voorziet de donkere woonkamer van kleur. Stevens neemt plaats op een luie stoel. De rits van zijn pantalon staat open; zijn riem is los.

Stevens is 55 jaar Feyenoord-supporter. Hij was erbij toen Feyenoord in 1970 de Europa Cup 1 won. ”Ik zat in het stadion in Milaan en zag Ove Kinvall die 2-1 mooi binnen tikken.” Elke week bezoekt Stevens zijn club; hij staat langs het trainingsveld of zit op zijn vaste plek in de brasserie. Op wedstrijddagen verkoopt hij programmaboekjes bij het Maasgebouw. ”Voor mij is Rotterdam-Zuid De Kuip.” Een verliefde blik. ”De Kuip, dat is mijn allesje.”

Stevens groeide op in het Brabants Dorp, een volkswijk op de plek waar nu winkelcentrum Zuidplein staat. ”In het Brabants Dorp was iedereen elkaars vader, moeder, broer en zus. Heb jij geen suiker? Hier heb je suiker. Het was de mooiste tijd uit m’n leven.” Op z’n zestiende moest hij verhuizen; het Brabants Dorp werd gesloopt. Uiteindelijk streek hij een kleine dertig jaar geleden in IJsselmonde neer.

Stevens: ”Het Brabants Dorp moest wijken voor het kapitaal. De Pleinweg, de Dordtselaan, Mijnsherenlaan, Van Swietenlaan: dat waren chique straten.” Als Stevens tegenwoordig door dit deel van Zuid loopt, schaamt hij zich. ”Het is allemaal verpauperd.” Hij zag het dertig jaar geleden al aankomen. ”Het komt door de buitenlanders en de drugsverslaafden.” Op z’n dertiende liep Stevens weg van de lagere school. Hij had verschillende banen; hij was melkboer, sjouwer in de haven. Inmiddels zit hij vijfendertig jaar in de WAO. ”Maar ik heb me geen moment verveeld.”

Stevens wijst naar een foto in het midden van een muur in de woonkamer. Een twintiger in zwart pak kijkt recht de camera in; hij draagt een rode vlinderstrik. ”Dat is Raymond, de oudste van m’n twee zoons. Die foto is op z’n trouwdag gemaakt.” Toen Raymond twee was, nam Stevens hem mee naar De Kuip. ”Hij was een hooligan, net als m’n jongste zoon.”

In 1999 werd Raymond doodgereden. ”Hij stond met zijn auto voor de ingang van de Maastunnel op Zuid. Toen hij optrok bij het stoplicht, sloeg een tegenligger met 136 kilometer per uur over de balustrade, zo bij Raymond in de wagen. Die gozer had veertig, vijftig glazen bier op.” Raymond was met drie vrienden: een stierf ter plekke, twee raakten zwaargewond. Raymond overleed later in het Dijkzigt-ziekenhuis. Stevens: ”Op 28 november 1999, om 19.30 uur, ging de stekker eruit. Hij was 26 lentes.”

Bij de begrafenis ging het Feyenoord-shirt van Kiprich mee de kist in. ”Raymond ligt met zijn hoofd op het shirtje van Kiprich.” Jaren later werd er een officieel herdenkingsmonument bij de Maastunnel onthuld. ”Niet alleen voor Raymond, maar voor alle verkeersslachtoffers.” De beschonken bestuurder ging vier jaar de cel in.

Pas drie maanden na de dood van Raymond ging Stevens weer naar Feyenoord. ”Zeker in het begin was het zwaar. Als ik De Kuip binnenliep, dacht ik altijd aan dat kind. Nog steeds. Ik kijk altijd eerst naar Vak T, daar zat Raymond altijd.” Sinds het ongeluk heeft Stevens ‘meer verdriet dan vreugde’. ”Maar als ik naar een leuke aflevering van Toen Was Geluk Nog Heel Gewoon kijk, lach ik ook wel eens natuurlijk.”

Met één hand aan de boord van zijn pantalon snelt Stevens naar de wc, de rits van zijn pantalon nog steeds open, de riem los. Als hij weer terug is, zegt hij: ”Ik zit al weken moeilijk met plassen, met ontlasting.” Stevens heeft blaaskanker. ”Ik ben al dertien keer geopereerd. Ik heb weinig energie.” Om die reden miste hij dit seizoen een thuiswedstrijd van Feyenoord. ”Ik kon het niet opbrengen.” Met het vrijwilligerswerk in buurtcentrum De Mare – bij de Groenezoom – moest hij stoppen. ”Ik heb er twintig jaar achter de bar gestaan.”

Graag zou hij verhuizen. ”Ook mijn buurt verpaupert.” Stevens stemt Wilders. ”Dat is de enige leider die wat voor zijn eigen volk doet. Ik hoef toch niet aan de ramadan mee te doen? Maar die tijd komt, hoor. Nederland wordt een moslimland.” Maar Zuid zal hij nooit verlaten. ”Hier heb ik alles: m’n vrienden, m’n kennissen, m’n cluppie. Ik ben trots op Zuid en op heel Rotterdam.” Waar hij het liefst naartoe verhuist? ”Naar de Veranda, bij De Kuip. Het lijkt me prettig wonen daar.”