Feyenoord heeft in Erwin Mulder een jonge, talentvolle keeper, die op z’n 22e al de nodige tegenslagen te verduren heeft gehad. Hij werd vorig seizoen van eerste keeper derde doelman, maar de 22-jarige sluitpost vocht zich terug en staat weer onder de lat bij Feyenoord. Hij kwam zover in een periode waarin zijn vader overleed. ‘Je gaat relativeren,’ aldus de doelman in een interview op vi.nl.
In Voetbal International 35 beaamt Mulder dat hij een andere doelman is dan de jongeman die twee jaar terug debuteerde in De Kuip. ‘Ik straal iets uit, ja. Goed geconstateerd, want zo zien de mensen om me heen dat ook. Familieleden van me zeggen: “Er staat nu tenminste een échte keeper in het doel.”
‘Twee jaar geleden wist ik niet waar ik aan toe was. Na elke misstap dacht ik na over de consequenties: Word ik nu weer tweede keeper? Nu weet ik dat ik fouten mág maken. Niet dat ik het wil, maar ik word er in elk geval niet meteen op afgerekend. Het is ook allemaal niet zo moeilijk. In feite gaat het maar om één woord: vertrouwen.’
Ga je nu anders met fouten om?
‘Vroeger was ik in staat de paal doormidden te schoppen. Jeugdigheid, hè. Bij jonge keepers werkt een fout door, ook bij mij. Ik was niet bezig met de eerstvolgende bal, maar vroeg me constant af hoe ik in ‘s hemelsnaam zo stom had kunnen zijn. Kon zomaar tien minuten duren. Tegenwoordig is het nog maar tien seconden. Die wijsheid komt met de jaren, kwestie van ervaring.’
Wat voor band had je met je vader?
‘Hij was mijn grootste en meteen meest kritische fan. Feyenoord TV heeft ooit een reportage gemaakt over hoe mijn ouders naar mij keken tijdens een wedstrijd. Die beelden kan ik nu niet meer zien. We wonnen en na afloop had mijn vader het toch over dat ene foutje. Zo was-ie gewoon, maar diep in zijn hart stond daar een trotse vader. Ik prijs me gelukkig dat hij mij nog heeft mogen zien als eerste keeper van Feyenoord.’
In welk opzicht verandert zo’n gebeurtenis je?
‘Je gaat relativeren. Niet dat niks me meer raakt, integendeel. Het is alsof je er gevoeliger van wordt, maar tegelijkertijd kan ik me om kleine dingen niet meer druk maken. Een blunder? Jammer, er zijn ergere dingen.’